Namazın ilk ve son oturuşlarında Tahiyyat sırasında “eşhedü en lâ ilâhe” ifadesinin sonunda sağ elin şehâdet parmağının kaldırıp, “illallâh” derken de indirilmesinin sünnet olup olmadığı konusu Hanefî alimleri arasında tartışmalıdır. Özellikle Hafızüddin en-Nesefî, Tumurtâşî, Sadruşşeria gibi Hanefî fakihleri “namazın sükünet ve vakar üzere bina edildiğini” gerekçe göstererek bunun yapılmaması gereken bir amel olduğunu savunurken Burhanü’ş-şeria, Aynî, İbnü’l-Hümâm, İbrahim Halebî, Siğnâkî ve Şürünbülâlî’nin de aralarında bulunduğu âlimlerin çoğunluğu şehâdet parmağını kaldırırken serçe ve yüzük parmaklarının yumulması, orta ve baş parmağın halka olacak şekilde birleştirmesinin sünnet olduğunu belirtmişlerdir. Dolayısıyla Hanefîler “parmakları yummadan şehâdet parmağını kaldırma” şeklindeki bir uygulamanın mezhepte tercih edilen görüşlere uygun olmadığı anlaşılmaktadır.

Hanefîlerin dışında kalan üç mezhepte sünnet olmakla beraber Mâlikî mezhebinde şehâdet parmağı kaldırıldıktan sonra tahiyyatın sonuna kadar sağa sola doğru sallanması sünnet kabul edilmektedir. Parmağın kaldırılmasının hikmeti ise tevhide işaret etmesi ve bunun da şeytanı rahatsız ettiğinden dolayıdır. Nitekim bir hadiste “Namazda parmakla işaret şeytanı kovar”^[1] buyurulmuştur.

[1] Beyhaki, Sünenü’l-kübra, 2: 189; ‌تَحْرِيكُ ‌الأُصبُع ‌فِي ‌الصَّلاةِ ‌مَذْعَرَة ‌لِلشَّيطَانِ