Hanefîler, bir Müslümanın Gayrimüslim bir ülkeyi vatan edinerek orada sürekli yaşamasını bazı dini gerekçelerden dolayı mekruh görmektedirler.[1] Nitekim Ebû Hanîfe, kişinin darulharpte ehl-i kitap bir kadınla evlenip oraya yerleşmesini “doğacak çocuğun küfür diyarında kalması” endişesinden dolayı mekruh olduğu ile hükmetmektedir.[2]

İmam Şâfiî ise Müslümanların dinlerini kaybetme korkusu olmadığı müddetçe küfür diyarlarında ikamet edebileceğini belirtmektedir[3] Hanbelîler bir Müslümanın küfür diyarında yaşayabileceğini caiz görürken sahabiden Füdeyk isimli zatın Hz. Peygamber’e gelerek “Ya Rasûlallah! İnsanlar hicret etmeyenin helak olacağını söylüyorlar” deyince Hz. Peygamber de kendisine “Ey Füdeyk! Namazı kıl, zekâtı ver, kötülükten uzak dur ve kavminin yurdunda dilediğin yerde yaşa!”[4] benzer rivayetleri esas almaktadırlar.

Onlar ayrıca Hz. Peygamber’in İslam’ı kabul eden bedevîlerin İslam ülkesinin nüfuz bölgesi dışında kalmalarına izin vermesi de hicret etmemenin ya da gayrimüslim bir bölgede ikamet etmenin günah olmadığını gösteren diğer bir delil olduğunu savunurlar. Zira Hz. Peygamber’in Müslümanları helâl dairesi dışında muhayyer bırakması söz konusu değildir.

[1] Serahsî, Mebsût, X, 96.

[2] Şeybânî, el-Hücce alâ ehli’l-Medîne, 3: 355.

[3] Şâfiî, el-Üm, V, 366.

[4] İbn Hibbân,